Gerechtigheid in Azie

"Enjoy Bangkok for what it is, Cambodia is gonna seem boring after all this."

Ben en ik zitten aan onze laatste avond, op Kho San Road, de backpackersstraat van Bangkok. Tijdens het drinken van ons biertje worden we geshopt.

Dat betekent dat we al zittend gebruik maken van alle prullaria die ons aangeboden wordt. We (eigenlijk vooral ben) kopen ter plekke gemaakte armbandjes, petjes die je nooit zou dragen, hangmatten en laserpennen.

Na deze rustig geplande avond splitsen onze wegen, hij gaat zijn broer in Vietnam opzoeken en ik vlieg naar Cambodia (die ticket had ik namelijk al op schiphol moeten boeken anders kon ik zogenaamd thailand niet in. eenmaal aangekomen nergens naar gevraagd.)

De avond verloopt niet rustig.
Op onze weg naar het hostel zie ik een shirt, en probeer af te dingen.
Het aanbod was 350 baht, overpriced en iets te groot voor me.
ik bedank vriendelijk en zeg dat ik later misschien terugkom.
Hij doet me opnieuw een bod.
120baht.
Bijna een derde van zijn oorspronkelijke aanbod.
dat kan ik wel missen.
"well... ok i'll do it"

de reactie was nogal onverwacht.

" oh so now you buy?? FUCK OFF YOU DONKEY "

wow.

we besluiten, totaal verstandverbijsterd, weg te lopen.

" good luck on your next sale man.." roept Ben nog even na.

Ben vergeet water te halen. de supermarkt is rechtsachter de winkel waar we net geweest waren. We besluiten niet door de winkel te lopen maar op het moment dat we de winkel binnengaan ( Ding-Dong) maakt ben een ezelgeluid.

De verkoper dacht dat ik dat was.

Ik stond nog geen 6 stappen in de winkel en hij rent de winkel naar binnen.
" what you want?! You FUCK OFF NOW!! YOUUUU. FUCK. OFFF!!!

Ik strek m'n armen uit en zeg hem " stay away from me "

"I DON'T WANT TO"..

Hij trapt me voorwaarts, raakt mijn been.

ik haal uit.

hij knalt tegen een van de schappen, zijn bril valt op de grond en hiji wordt vastgepakt.

Ik kan de winkel niet uit, want binnen 20 sec staan er 10 Thai voor de deur die mij wel even willen laten weten dat je "niet zomaar iemand neer kan slaan"

Dat vertelt het personeel ons, en we besluiten toeristenpolitie in te schakelen.

Ze zijn er binnen tien minuten en ik kan eindelijk weg.

Althans. Dat dacht ik.

Met mijn armen op mijn rug en een hand in mijn nek werd ik als een crimineel afgevoerd naar het politiebureau.

om een al te lang verhaal wat in te korten, moesten we na 2 uur overleggen 50 euro aan " schade aan zijn gezicht en bril " betalen, of tot nader inziens in een cel wachten.

en dus mijn vlucht missen.

Voor ons geen moeilijke keus. Betalen en wegwezen, hopelijk hebben de Thai en de "Politie" daar een paar dagen lekker van kunnen eten.

Eenmaal aangekomen in het oh-zo-rustige Cambodja, bleek de recent overleden Koning net te zijn ingevlogen.

De wegen waren 6 uur lang dicht geweest en op het moment ik het vliegveld verliet kwam alles weer op gang.

Ik kan je bij deze vertellen dat er makkelijk 200 mensen in/op/om een bus passen. de rest van Azie verbleekt bij de chaos die ik op de wegen heb gezien, en het ritje van 5km kosste ons 2,5 uur.

Maar zoals beloofd, kreeg ik mijn welverdiende rust eenmaal aangekomen in Mad Monkey Hostel in Phnom Penh.
Aardige mensen, geweldige staff en goeie voorzieningen.

en een paar hele interessante tripjes in de planning.