Rustig aan in Vietnam

Op het moment dat ik wakker word, knalt "Barbie Girl" door de speakers van de bus. Dit is the way to go om alle valium beinvloedde busreizigers, na een 17 uur durende rit, zo snel mogelijk uit je bus te krijgen.

Kennelijk went zelfs vietnamese karaoke op standje voorlopig-blijf-jij-wakker.

De " no thanks" is al zo ingehamerd dat hij automatisch is toegevoegd aan het woord " hello" , gericht naar de twintig taxi chauffeurs die neerdalen op de verse toeristen als gevallen prooien.

Nee, ons krijgen ze niet te pakken, zeggen we tegen elkaar. Eerst koffie en zoeken naar een taxi chaffeur die betrouwbaar is.

Onze bestuurder was zorgvuldig uitgezocht, vriendelijk, engels sprekend, goed verzorgd en reed op de meter. Dit is goed.

Uiteindelijk betaalden we allemaal, omgerekend, 15 euro.

voor een rit van totaal 4 euro.

Les 1 in Vietnam: Vertrouw niemand, laat op geen enkele manier weten dat je nieuw bent in het land ("where can we change our dollars??" )

Ho Chi min city is een stad waarvan je kan zien dat het nog niet helemaal is wat het moet zijn:

Geen openbaar vervoer, de straten zijn in plaats daarvan beladen met honderden brommertjes en scooters. Met daarop 1,2 of 4 vietnamesen eventueel nog met wat kippen of een glasplaat erbij. Allemaal met mondkapjes vanwege de verschrikkelijke smog.
Alsof de hele stad smorgensvroeg een bank gaat beroven.

De hoofdstraten zijn voorzien van internationale winkelketens (KFC, Mediamarkt) of nepversies daarvan. Allemaal verrijkt van neonboorden en schreeuwende advertenties.
Terwijl de zijstraatjes vol zitten met halfnaakte, gehandicapte of arme mensen die op een krukje met vieze handen uit een schaaltje witte rijst eten.

Nadat je je een weg hebt gebaand door alle, je veelvuldig aangeboden. - serieus; kijk niet op als er iemand met zijn scooter tegen je aanrijdt, en je vervolgens zonder blikken of blozen een van zijn gekopieerde boeken probeert te verkopen. tot 6 maal aan toe. Hoeveel levert het eigenlijk op om boeken in kleur te kopieren en door te verkopen!? dit ter zijde.
nepbrillen (iemand een Ray Bandito?) en rauwe loempia's. (wat is hier zo vietnamees aan??)
Kom je bij het stuk geschiedenis achter de vietnam oorlog met de Verenigde staten. Zalen vol met oorlogsslachtoffers, van de veelvuldige bombardementen en de aanvallen met gifgas.
Al met al geen opbeurende omgeving om te zijn, en hoe leerzaam ook zijn we na twee dagen door gegaan naar de kust van Vietnam.

Aangezien mijn eerste "heerlijke dag aan zee" resulteerde in kwallen, dode vissen, ratten en een dode drijvende hond die ik uit het water mocht scheppen, besloten ik en Chris (mijn Duitse reismaatje) onze tijd anders te besteden.
Al tourend op gehuurde scootertjes zijn we naar pretparken (inclusief waterpark!!) woestijnen/duingebieden en de diepere lagen van de oceaan gegaan. Dat beviel stukken beter.
In de tussengelegen tijden leren wat kleinigheden van de vietnamese cultuur.

" dude, you can't do that " zegt Chris
" what, kneeing someone in the face? i know that.."

blijkbaar was dat niet wat hij bedoelde. Nadat ik tijdens het oversteken van een winkelpad per ongeluk een kind een knie in zijn gezicht gaf, probeerde ik het enthousiast goed te maken door SORRY SORRY SORYYY te zeggen terwijl ik hem over zijn hoofd aaide.
Blijkbaar is de top van het hoofd heilig, en zomaar iemand op zijn hoofd aanraken een teken van ultieme belediging.
Ouch.

Na de stranden zijn kwamen we weer in de, tot mijn grootste verassing zelfs verdubbelde, hectiek van de grote stad in Hanoi.

de uitspraak "what doesn't kill you makes you stronger" kwam hier goed tot zijn recht.

-Tijdens de 3 dagen durende tour naar Halong bay gevuld met adrenaline pompende activiteiten, en lange avonden gevuld met hardcore drankspelletjes en strafregels.
(ja bereid jullie voor, als ik terug ben wordt er een interessant feestje gevierd met een hoop nieuwe spelletjes ;))
-Tijdens het eten van een kloppend hart, uit een levende slang, gevolgd door een shot van zijn bloed en gal.
-en elke keer wanneer je probeert een straat over te steken in Hanoi.


Tot zover het " rustig aan doen in Vietnam", na de overweging tussen een vliegticket (200 euro, 1 uur) en de "bus of death" (30 uur, geen wc, geen stops, door smalle bergpassen met een hoog ongelukken ratio)
Kijk ik uit naar het natuurlijke en lichtelijk onderontwikkelde Laos.