Koh Rollercoaster

Het eerste wat ik registreer is het brommen van de waaier, die triestjes heen en weer beweegt.

Na een seconde of 30 begin ik weer wat helderder te worden. mijn hoofdpijn valt mee, maar blijkbaar zijn de paar uurtjes die we hebben kunnen slapen niet genoeg geweest voor mijn enkel.

Hij is stijf, hij doet pijn. het moment dat ik op wil staan schiet er een pijnscheut door m'n gehele rechterbeen.

FUCK. ik kan me niet herinneren dat het gister zoveel pijn deed. Hij is dik.
niet blauw. geen schade. dit is goed.

ik kijk om me heen en het lijkt wel alsof de bungalow is ontploft. dit is de eerste dag dat we hier zijn en we zijn maximaal 10 minuten binnen geweest.

de deur is niet op slot. hij is niet eens dicht.
ik kijk geschrokken om me heen, heb ik alles nog?!

mijn tas was goed op slot, al mijn waardevolle spullen liggen er nog.

waar zijn m'n slippers? is er water? wat is er allemaal gebeurd hier?

De kamer stinkt. het is een combinatie van opgedroogde zee en zweetlucht van mans meest broeierige plaatsen.

" Mark.... what the fuck happened man? "
" what happened??"

Ben is wakker. De vraag die hij me stelt, heb ik gister al 5 keer beantwoord. zijn geheugen functioneerde gisteren niet zo goed en het verbaast me weinig dat er nog wat gaten zijn gevallen.

Tijdens ons rondje door het centrale gedeelte, komen we terecht bij een bar waar Beer Pong gespeeld wordt. (zoek dit op als je het niet kent)

Wij worden uitgedaagd een spel te spelen, en verslaan het andere team. en nog een team. Met een toeschouwers aantal van een man of 20, en een bucket als prijs na een 3-winning streak (een emmertje met daarin een combinatie van whiskey, rum en red bull) konden wij de derde ronde niet laten schieten.

we winnen, en worden gehuldigd als ware helden van het eiland.

het feest gaat verder in een irish pub, maar het punt begint te komen dat ik Ben wat zorg moet verlenen.
we zitten buiten.

Ik dwing hem een halve liter water te drinken,
Hij dwingt me om hem een bitchslap te geven omdat hij zichzelf had beloofd geen stoute dingen meer te doen*.

Ik sla.

er komen wat bekenden langs , Ben maakt wat foto' en we worden uitgenodigd om mee te gaan naar het strand. wat we doen.
Ik pak Ben's telefoon, want ik weet dat de kans groot is dat hij hem vergeet in de staat waarin hij verkeert.

Op het moment dat ik achterom kijk staat ben er nog steeds. Hij lijkt in discussie met iemand en het escaleert snel. er wordt geduwd en geschreeuwd.

Ik ren terug en vraag wat er aan de hand is.

Ben zou zijn telefoon hebben gestolen.
Ben heeft zijn eigen telefoon vast, ik herken hem direct aan de typerende zwarte stalen hoes.

dan kijk ik in mijn eigen hand.

whoops.

"dude, is this yours?"

problem solved dacht ik, maar ik plaats van blijdschap kregen we een middelvinger en hij vertrok.
dat kon erger.

ik besloot een hoekje op te zoeken om mijn blaas te legen. die staat al een tijd knappen.

opgelucht, vergeet ik het opstapje van een cm of 30.

binnen een seconde lig ik op de grond, en schreeuw vanwege de pijnscheut.

zodra ik ben opgestaan hinkel ik naar Ben.

Tijd om terug te gaan. de avond is gek zat geweest.

we verdwalen.

uren.

geen idee meer waar we zijn, of waar we heen moeten, lijkt alles op elkaar hier.

we ontmoeten een meid, Eliza, die haar bungalow niet in kan omdat haar vriend had besloten bij een andere dame te gaan slapen.
Ben vertelt haar dat ze op de hangmat voor onze bungalow kan liggen als ze wil, we hebben een deken over.

Daarnaast heeft zij wat wiet wat ze graag kwijtwil, en Ben is daar wel in geinteresseerd.

Ik niet, en al zou ik dat al zijn ben ik me te veel bewust van de risico's die het bezit of gebruik daarvan, hier, met zich mee zou brengen.

Hij bergijpt dit en gooit zijn vondst met lichte pijn in zijn hart, weg.

-De waarheid is dat een hoop bars zelf wiet verkopen, en de politie omkopen. maar dat is een ander verhaal.-

ze loopt mee, en uiteraard, komen we haar dronken vriend tegen.
Hij is niet gecharmeerd van het feit dat zij met ons mee loopt.

er wordt weer geschreeuwd, en hij pakt haar vast, duwt haar op de grond.

Ik spring op hem en Ben pakt een leeg bierflesje. (just in case)
hij kalmeert net op tijd, want een thaise local komt ons vertellen dat er politie onderweg is en daar willen wij niks mee te maken hebben.

Ik wil eigenlijk gewoon slapen.

We lopen terug, en Eliza loopt mee zodat ze weet waar ze terecht kan voor het geval de situatie met haar vriend toch uit de hand loopt.

Mijn enkel begint behoorlijk pijn te doen.

Als we eindelijk, na 30 minuten aankomen bij ons resort, nemen we afscheid van Eliza.

we lopen naar boven en komen erachter dat we helemaal niet bij ons resort zijn.

Ik stort zowat in op dit punt, mijn enkel doet pijn, de avond is uit de hand gelopen en Ben rent achter Eliza aan om haar duidelijk te maken dat dit niet ons resort is, maar vergeet totaal dat ik hem niet bij kan houden.

ik raak hem kwijt.

de zon begint langzaam op te komen, en ik eindig bij wat thaise locals die een thaise versie van wonderwall zingen.

De bizarheid van de situatie plaatst een glazige glimlach op m'n gezicht, en op het moment dat ik naar links kijk komt Ben aanstrompelen.

We komen eindelijk thuis en ik val in een diepe, diepe slaap. voor ongeveer 2 uur.


Welkom op Koh Phi Phi.


*sommige namen en details zijn veranderd of bewust weggelaten. lezers die graag de ongecensureerde versie horen weten me te vinden.


Voordat jullie het gevoel krijgen dat dit de standaard dagen zijn die ik beleef ;)

wij hebben van alles gezien en meegemaakt die niets met dit soort gevallen te maken hebben.

Leuke dingen, zoals prachtige tempels, azuurblauwe zee en een kookcursus (zij heeft gordon ramsey geleerd!).

Minder leuke dingen; accomodaties waarin mijn enige gezelschap een handvol kakkerlakken waren, vuurwerk wat onze kant op schoot en ons raakte, gelukkig alleen wat spetters, op het befaamde Full moon party en een hondenbeet waardoor ik in een lichte rabies paranoia schoot.


Al met al waren, en zijn, de thaise eilanden prachtig maar vol ups en downs.

Vandaag doen we maar eens lekker rustig aan.